Kanak-kanak sekolah seluruh Malaysia sedang bercuti sekarang. Anak-anak saya sedang bercuti di rumah Tok mereka. Semoga hubungan nenek-cucu bertambah erat.
Ketika mereka sedang bergembira menghabiskan cuti sekolah, ada kanak-kanak yang sedang bersedih dan dalam keadaan trauma akibat perbuatan orang dewasa. Seorang kanak-kanak berbangsa Cina dilaporkan surat khabar hari ini, merayau dalam keadaan hanya berbaju T, luka dan lebam-lebam kesan cubitan. Apabila ditanya, kanak-kanak malang ini menceritakan bagaimana dia dipukul oleh penjaga kerana dituduh mencuri duit. Uniknya, kanak-kanak ini tinggal di Kuantan, ibunya di Batu Pahat dan ayah pula di Kuala Lumpur. Kasihan.
Seorang kanak-kanak perempuan comel pula, mengadu sakit alat kelamin kerana dirogol seorang 'Pak Cik'. Seorang kanak-kanak lelaki yang hobinya bermain bola, sakit duburnya akibat diliwat seorang 'abang'. Seorang yang lain, tidak sedar, dia sudah dicabuli ahli keluarga sendiri.
Akibat perbuatan mengikut nafsu, kanak-kanak menjadi mangsa. Tiada kudrat melawan, tiada daya menahan, kanak-kanak ini masih hidup bersisakan ingatan peristiwa pahit yang tidak mungkin dapat dihapuskan dari kotak fikiran. Mereka akan meningkat dewasa bertemankan peristiwa tersebut.
Adakah kanak-kanak mangsa jenayah ini akan berkelakuan seperti kanak-kanak lain? Maksud saya, adakah selepas segala peristiwa kejam ini, mereka masih boleh menjalani kehidupan biasa seorang kanak-kanak? Bolehkah mereka bergelak ketawa, bermain sepuas hati, berlari-larian di padang permainan dan menangis hanya kerana sebab-sebab biasa seorang kanak-kanak lain menangis? Atau mereka akan bertukar menjadi seorang yang murung pendiam dan hanya memerhati dari jauh kawan-kawan sebaya riang bermain? Beberapa kes di United Kingdom telah membuktikan bahawa kanak-kanak mangsa jenayah bertukar menjadi penjenayah akhirnya.
Menurut seorang pengkaji Barat, Ronald Barri Flowers, 'children as victims does not end with maltreatment but extends to delinquency'.
Artikel 39 Konvensyen Hak Kanak-Kanak amat berkaitan dengan penulisan saya kali ini. Negara mempunyai obligasi untuk memastikan bahawa mangsa kanak-kanak dalam penyeksaan, pengabaian dan penganiyaan, menerima rawatan yang sewajarnya bagi pemulihan mereka dan integrasi semula sosial. Seksyen 17 Akta Kanak-kanak pula memperuntukkan perlindungan buat segolongan kanak-kanak malang.
Bagi saya, kanak-kanak mangsa jenayah adalah kanak-kanak yang diseksa secara fizikal mental tanpa rela. Mereka memerlukan pemeliharaan dan perlindungan. Sejauh manakan kanak-kanak ini dipelihara dan dilindungi. Apakah pelan positif pihak yang berwajib dalam perkara ini? Sejauhmanakah pelan ini telah dilaksanakan? Bagaimanakah keberkesanannya?
Kanak-kanak ini akan terus hidup dibayangi peristiwa silam. Mereka terlalu mentah untuk menerima ujian ini. Sekiranya tiada tindakan awal, adakah mereka boleh menjalani hidup seperti kanak-kanak yang tidak dirogol, didera, diliwat, dicabuli?
No comments:
Post a Comment